Ik ben niet zo'n schrijver maar heb wel regelmatig meegelezen op dit forum. Nu mijn verhaal, in de hoop dat het anderen van nuttige info kan voorzien en een hart onder de riem steken.
Ik ben inmiddels bijna 14 weken zwanger, na KID-IUI in het UMC Utrecht. Poging twee was raak! Achteraf is poging 1 ook al raak geweest, had dezelfde vroege zwangerschapsverschijnselen, maar toen is het niet blijven plakken. De tweede keer had ik tussen dag 5 en 8 na de inseminatie lichte buikpijn (innestelingspijn?), en na een dag of 10 moest ik steeds iets wegslikken, niet echt misselijk maar toch een vreemd gevoel van net niet helemaal lekker zijn. Ook heb ik de tweede en derde week na de inseminatie flink last gehad van mijn liezen, maar dat is nu weer weg. Verder ontzettend zere borsten (maar die telt niet want dat heb ik altijd voor ik ongesteld moet worden). Inmiddels exploderen ze, en ben ik al aan de grotere BH, maar dat terzijde.
Ik kon mijn ongeduld met testen niet bewaren en heb op dag 11 een test gedaan (heb cyclus van 26-28 dagen) maar die was negatief. Toen heb ik braaf gewacht, en op dag 16 had ik een knalpositieve test! Ongelooflijk, ik ben een week voor mijn veertigste verjaardag zwanger geraakt. Op zo'n snelle gelukte 'missie' had ik nooit durven hopen.
Inmiddels ben ik de eerste mijlpaal, de drie-maanden grens voorbij. Een roze of blauwe wolk is nog niet echt te bekennen, want ik ben zooo ontzettend misselijk en uitgeput... en dat is behoorlijk pittig omdat ik wel gewoon door moet werken (ben free-lancer). Ik hoop dat het de komende weken af gaat nemen, en ik niet tot die paar procent behoor die de hele zwangerschap misselijk blijft, oh gruwel! Toch is die misselijkheid ook wel geruststellend, want dat betekent dat de hormonen lekker aan de zwier zijn en dat het daarbinnen waarschijnlijk nog goed gaat.
Onbezorgd genieten vind ik moeilijk, elke dag schieten de gedachten 'als het maar goed blijft gaan' door mijn hoofd, vooral die eerste maanden was dat zenuwslopend. Kun je nog zo hard proberen te vertrouwen op je lijf, en denken 'als het mis gaat dan is daar een goede reden voor', het van me af zetten lukte niet. Inmiddels ben ik drie echo's verder, en begint het een stuk zekerder en steviger te voelen. De kaartjes en vroege kadootjes stromen nu ook binnen, en dat is zoooo heerlijk, dat draagt wel bij aan de voorpret!!!
Ik had mijn eerste echo in Utrecht met 9 weken (inwendig), waar dus een 'intacte zwangerschap' bevestigd werd met een kloppend hartje. Een heel speciaal moment. En daar zwaaide 'hij' (ik heb zo'n voorgevoel dat het een jongetje wordt) ook voor de eerste keer naar mij, nou ja, hij stak een arm omhoog, en dat heeft hij bij de volgende twee echo's ook weer gedaan. Dat echo-beeld maakte het zo'n stuk werkelijker!
De tweede echo was met 10 weken bij de vk (uitwendig), op 12 weken nog een echo voor de combinatietest/nekplooimeting. Die heb ik laten doen niet zozeer omdat ik in zat over een kind met Down syndroom (dat zou net zo gewenst zijn) maar om de kans op trisomie 13 of 18 te laten bepalen, want dat zijn ernstige chromosomale afwijkingen waarbij het kind de zwangerschap of de eerste weken na de bevalling niet overleeft. Had ik daar een zeer hoge kans op gehad dan had ik heel misschien toch overwogen een punctie te laten doen, alhoewel er dan wel heel zwaarwegende redenen zouden moeten zijn omdat zo'n punctie ook weer een kans op miskraam is. Gelukkig was alles goed en had ik een hele goede score voor iemand van mijn leeftijd (ugh).
Ik heb een medische indicatie (cystenieren) en ben dus niet bij de verloskundige, maar krijg alle controles bij de gynaecoloog, en ga bevallen in het UMC Groningen. De eerste afspraak daar was als een warm bad, na alle zorgen van die eerste maanden en de angst dat ik heen en weer zou moeten ping-pongen tussen verloskundige en ziekenhuis werd al snel bevestigd dat ik bij hen kan blijven, en voel ik me nu 'onder dak'. Ik trof alleen maar aardige, kundige mensen en overal werd uitgebreid de tijd voor genomen. Ik voel me nu ook een stuk 'zwangerder', gek hoe een ziekenhuisbezoek zo'n verschil kan maken.
Het is al met al heel snel gegaan, eind februari belde ik voor het eerst naar Utrecht, eind maart had ik de eerste afspraak, en eind juli de eerste inseminatie. Ik besef dat ik heel veel geluk heb gehad om me net in de juiste periode aan te hebben gemeld, toen de wachtlijst nog kort was. In Utrecht heb ik grotendeels positieve ervaringen, op een paar kleine dingen na. Een groot nadeel vind ik wel dat je geen zaad kunt reserveren van dezelfde donor voor een eventuele tweede, juist ook in het belang van het kind / de kinderen lijkt me dat toch wel wenselijk. Nou weet ik niet of een tweede er voor mij nog in zit, dat is wel heel voorbarig, maar het is niet fijn om te weten dat het zaad van deze superdonor
dan misschien gewoon op is, hoe graag ik het ook andere vrouwen gun. Ik hoop in mei 2013 een mooie lente-baby te mogen verwelkomen. Ik zal niet heel actief gaan schrijven hier, maar mocht er iemand vragen hebben dan beantwoord ik die natuurlijk graag!
Groetjes, Evie
na de bevalling beroerd (misselijk/braken) is geweest. Ik hoop dat het je bespaard blijft. Maar ik heb er wel een hele mooie meid voor terug gekregen... Sterkte!!!
