Het is alweer een hele tijd geleden dat ik hier voor het laatst wat gezegd heb, maar heb wel geregeld meegelezen hoe het met iedereen gaat.
Hoe gaat het met mij? Ik heb na de doodgeboorte van Lila een paar hele heftige, zware en donkere maanden gehad. Ik kon niet accepteren wat er wad gebeurd. Ik wilde zo graag mijn kindje terug. Uit onderzoek bleek dat Lila helemaal gezond was, maar dat de navelstreng teveel windingen had waardoor die afgekneld is geraakt. Domme pech dus. Kans op herhaling is gelukkig nihil.
Op de uitgerekende datum (12-04-2013) hebben we haar as uitgestrooid op het strand van Scheveningen en zijn we heerlijk uiteten geweest en hotelletje gepakt. Een mooi, maar ook verdrietig weekend.
De liefde tussen Therese en mij is door onze heftige start zo diep en intens. Ze is, nadat Lila dood bleek te zijn, niet meer bij me weggeweest. In de weken erna hebben we haar spullen naar mijn huis verhuisd en wonen we officieel samen.
Beiden willen we niets liever dan een kindje erbij, dus zijn we weer gestart met insemineren. De vierde keer was raak en inmiddels ben ik bijna 13 weken zwanger. We genieten volop van het moment en kijken niet te ver vooruit. Dat we in maart een kindje in onze armen hebben liggen, is niet vanzelfsprekend meer. We hopen het zo met heel ons hart.
Met Romeo gaat het supergoed. Hij wordt op 2 okt alweer drie jaar. Is heel vrolijk, lief, makkelijk, met af en toe een peuterpubermomentje.
We genieten van ons gezinnetje en zijn zo ontzettend gelukkig met elkaar. En wat is het ontzettend fijn om geen alleenstaande moeder meer te zijn. Ik verbaas me er nog steeds over dat ik even snel alleen naar de supermarkt kan gaan of dat ik 's nachts soms kan blijven liggen als Romeo wakker wordt, omdat Therese naar hem toe gaat. Het is fijn om de zorg en opvoeding samen te kunnen delen. Dat gun ik jullie allemaal! Maar ik had de ervaring van het alleenstaand ouderschap niet willen missen. Het heeft me gesterkt. Ik weet dat ik het ook alleen kan. En dat is heel waardevol.
Ik blijf hier meelezen, maar ik schrijf niet meer mee. Ik behoor niet meer tot de doelgroep. Deze zwangerschap zijn we vanaf het allereerste begin samen aangegaan. Geen Bam-mam dus.
Ik wens iedereen zoveel geluk! En dat alle wensen uit mogen komen.
Ik zal het laten weten als ons kindje geboren is.
